Aleeee...aleeee...żeby Ziarno miało szanse "paść" musi sobie wynaleźć odpowiednią grządkę. Otóż, pisze takie Ziarno mejla posiłkując się kontaktem ze strony www (obszernej i pełnej przeróżnych informacji) - a wiadomość jest w stylu "chcę uczęszczać na zajęcia, proszę o podanie terminów i ile to kosztuje". Na tym szczegóły się kończą, dosłownie- bo często brakuje zarówno dzień dobry/dziękuję/pozdrawiam jak i zwykłego podpisu z imieniem i nazwiskiem. I tu następuje głęboka konsternacja - bo nie wiadomo co z takim fantem zrobić? Chciałoby się odpisać elegancko, pełnymi zdaniami, podać informacje, zaprosić - ale jak tu streścić plan dla 5 dojo w grupach wiekowych 4-104 lata?:) Do wróżki iść, niech wywróży o jakie dojo i grupę wiekową chodzi? Wysprytniwszy się, podaję link do planu, regulaminu opłat, sposobu zapisów i próbuję przerzucić odpowiedzialność za wybór na Ziarno:) Ale Ziarno - twarde jest, udaje, że nie rozumie, że grupa opisana przykładowo "dzieci 9-12 lat" jest dla dzieci w wieku 9-12 lat, nie pojmuje, że 2 razy w tygodniu oznacza, że trzeba przyjść najpierw w jeden dzień, a potem w drugi i oba te dni muszą się mieścić pomiędzy jedna niedzielą drugą, a jeden raz w tygodniu - że należy to zrobić tylko raz. Co więcej - zaczyna się głośno zastanawiać, czy alby grupa młodzieżowa będzie odpowiednia dla 6 latka...bo on taki wyrośnięty a inna na pewno nie wchodzi w rachubę, bo termin koliduje z angielskim/basenem/ fotografia/ szachami/ kółkiem przyrodniczym/ wspinaczką/ jazdą konną itd. Odpowiednie skreślić:)
Zdarzają się też Ziarna które oczekują wróżenia z fusów zadając pytanie w stylu "czy mój syn/córka będzie się nadawał na takie zajęcia?" " A po jakim czasie będę się umiał/umiała obronić?". Są też Ziarna które widać, że działają z pełną znajomością tematu, bo zadają pytania konkretne typu "mam dziecko 7 letnie, czy powinienem/powinnam wybrać grupę 6-8 latków? Jakby - tekst widzi ale informacji nie przyswaja:))
Jednym z moich faworytnych pytań jest jednak pytanie zadawanie najczęściej już pod koniec rozmowy które brzmi: "A właściwie to niech mi Pani opowie, co to jest to aikido i jak właściwie wyglądają te zajęcia". Na takie dictum ręce opadają mi zwykle z szelestem jak płetwy do kolan. Bo jak w ciągu minuty streścić cały ogrom pracy treningowej i pedagogicznej, którą proponujemy i wykonujemy w czasie zajęć? Jak opowiedzieć, że nie ma dwóch jednakowych ludzi i jednakowego podejścia do nich? O zasadach ogólnych napisano przecież już tyle, że wręcz czuję się zażenowana powtarzając formułki. A nie o formułki w rzeczy samej przecież tu idzie, tylko o to, co te formułki wypełnia.
Zawsze w swojej naiwności uważałam, że najpierw wybiera się odpowiedni "rodzaj zajęć" a potem "termin". A tu często właśnie jest odwrotnie- najpierw zapiszmy na cokolwiek, a potem się zastanawiajmy - co to jest?
Problemem siania i jesiennej orki zajmuję się od zarania klubowych dziejów:) i przyznam, że z roku na rok wydaje mi się trudniejszy. Niby wydawałoby się, że w dobie postępu, internetu, łatwego dostępu do informacji, powinno nam kwitnąc społeczeństwo wyedukowane, otwarte umysłowo, wiedzące, szukające i odnajdujące- człowiek, który wie czego chce i świadomie dokonuje wyborów:) Powinno być zatem coraz łatwiej. Nic bardziej mylnego. Odnoszę wrażenie, że właśnie teraz bardziej niż kiedyś wiele osób idzie na łatwiznę oczekując przetrawionej papki podanej na tacy. "Pomyśl za mnie, daj mi gotowe rozwiązanie, ja tylko wezmę i zjem". Zamiast samemu dociec, zainteresować się, poszukać, podjać próbę, zrobić coś... Ale najbardziej zatrważające jest to, że widzę te symptomy u dzieci i młodzieży. Jakby w ogóle zatrzymali się na etapie karmienia łyżeczką i co więcej - potrafią otworzyć buzię tylko w obecności mamy. Daję proste zadanie, a w oczach panika i bezradność - bo trzeba samemu. Bez rozkazów wydawanych krok po kroku w czasie wykonywania zadania. Bez podszeptu Wielkiego Brata za uszami. Z takich małych rosną tacy sami duzi... Ale to jest casus, nad którym warto w ogóle się pochylić i zdecydowanie wart osobnego posta:)
Ale też przyznam, że czas siewu :) rozwija mnie intelektualnie, bo z każdym kosmicznym pytaniem zaczyna intensywnie pracować wyobraźnia i podsuwać nowe warianty pytań, które nigdy nie przyszłyby mi do głowy, a na które warto zawczasu znaleźć odpowiedź. Czasem łapię się na zastanawianiu się nad tym, czy lepiej jest pisać więcej i dokładniej czy pozostać w klimacie szlachetnej słownej ascezy. Bo, jeśli napiszę dużo i szczegółowo - to współczesne Ziarenko natychmiast gubi się w natłoku informacji i wogóle nie wie gdzie grządka (oczy zamknięte, uszy zatkane palcami i efekt -> 20 pytań), jak napisze oszczędnie i odeślę w odpowiednie miejsca na poszukiwanie wiedzy - to i tak pojawi się efekt 20 pytań, bo zdobywanie własnoręczne wiedzy jest nudnym i mozolnym zajęciem. I tak źle i tak niedobrze. Co roku więc pieczołowicie przygotowuję grządki, dbam o płodozmian, żyzność gleby, żeby nowe ziarenka miały jak najlepiej, jak najwygodniej a i te, które już rosną, dostały nowych sił i jeszcze lepiej się rozwijały. Ale ziemia - to ziemia, swoje prawa ma:) Trzeba wykonać wysiłek, żeby na grzadkę trafić, bo jaka by ona nie była i jakby nie zachęcała - sama rąk nie wyciągnie. Mówią starzy ludzie, że ziemia cierpliwa jest...nawet nie wiecie ile w tym prawdy:))
Post scriptum AD 2023
Napisałam ten śmieszno - straszny post w 2012 roku, przeczytałam dziś i stwierdzam, że nie dość, że ciągle i nieustająco aktualny, to jeszcze postpandemiczne Ziarno jakoś...o wiele trudniej zasiać, bo rozmowy przeniosły się do wirtualu, a jak wiadomo słowo pisane każdy rozumie po swojemu. Skrót myślowy rządzi światem. A żeby w ogóle trafiło do dobrej ziemi i wykiełkowało... to ohoohohoho... Bo mniej się zdecydowanie dziś liczy jakość grządki a bardziej wygoda i pełne atrakcji "tygodniowe CV".
